Cuanto más monótona e intrascendente se vuelve la vida en los países desarrollados, más cámaras se le suman a los teléfonos inteligentes. Hasta no hace muchos años los teléfonos venían con una cámara, lo que significó un avance para registrar las brutalidades del poder que antes quedaban enterradas con sus víctimas. Luego se agregaron dos a medida que la industria del entretenimiento en los países desarrollados se democratizaba. Hace un año iPhone agregó tres cámaras, una al lado de la otra. Ahora los más jóvenes se desesperan por tener el teléfono con cuatro cámaras mientras se burlan de quienes tienen la antigüedad de tres cámaras.
Como los seres humanos somos, en una creciente mayoría, cada día más irrelevantes en el sistema de producción dominado por ultra efectivos robots y sistemas de inteligencia artificial implacables, lo único que quedará será mantener entretenidas las masas, jugando videojuegos o inventando infinitos pranks de treinta segundos que los individuos consumirán durante interminables horas mientras un puñado de otros individuos toman las decisiones importantes sobre sus vidas y sobre el destino del planeta.
Pronto tendremos teléfonos con tantas cámaras como ojos tiene una mosca, para registrar el vacío interior y toda la basura que vamos generando en un mundo sobrepoblado de falsas novedades que no nos dejan ver la destrucción real del planeta y el vaciamiento de nuestras vidas anestesiadas por el entretenimiento perpetuo que, como cualquier droga, necesitará una dosis cada vez más alta para lograr el mismo estímulo que nos aleje de la depresión del vacío y la nada.
Afortunadamente, el futuro no existe; es algo que está en construcción ahora mismo, y siempre hay una posibilidad de despertar. Lamentablemente, los seres humanos somos especialistas en mentirnos y solemos despertar con alguna crisis, como un conductor que se duerme al volante mientras maneja y algo indeseable lo devuelve a la realidad.
JM, enero 2020
Entretenimento perpétuo
Quanto mais monótona e irrelevante se torna a vida nos países desenvolvidos, mais câmaras são acrescentadas aos telemóveis inteligentes. Ainda há poucos anos os telemóveis vinham com uma câmara, o que significou um avanço para registar as brutalidades do poder que antes ficavam enterradas com as suas vítimas. Depois passaram a ser duas, à medida que a indústria do entretenimento nos países desenvolvidos se democratizava. Há um ano o iPhone juntou três câmaras, com uma ao lado da outra. Agora os mais jovens desesperam por ter o telemóvel com quatro câmaras e gozam com os que ainda têm a antiguidade de três câmaras.
Como os seres humanos somos, numa crescente maioria, cada vez mais irrelevantes no sistema de produção dominado por ultra-eficazes robôs e sistemas de inteligência artificial implacáveis, o único que sobrará é manter entretidas as massas, jogando videojogos ou inventando infinitos pranks [«apanhados»] de trinta segundos que os indivíduos consumirão durante intermináveis horas, enquanto um punhado de outros indivíduos tomam as decisões importantes sobre as suas vidas e sobre o destino do planeta.
Em breve teremos telemóveis com tantas câmaras como olhos tem uma mosca, para registar o vazio interior e toda a porcaria que vamos gerando num mundo sobrepovoado de falsas novidades que não nos deixam ver a destruição real do planeta e o esvaziamento das nossas vidas anestesiadas pelo entretenimento perpétuo que, como qualquer droga, necessitará de uma dose cada vez maior para conseguir o mesmo estímulo que nos alheie da depressão do vazio e do nada.
Felizmente, o futuro não existe; é algo que está em construção agora mesmo, e há sempre uma possibilidade de despertar. Lamentavelmente, os seres humanos somos especialistas em mentir-nos e costumamos despertar com alguma crise, como um condutor adormecido ao volante e algo indesejável o devolve à realidade.
Texto de Jorge Majfud publicado na Rebelion a 28 de janeiro de 2020. Tradução de Alexandre Leite.
ZBAVITJA E PËRJETSHME
Sa më monotone dhe e parëndësishme bëhet jeta në vendet e zhvilluara, aq më shumë kamera u shtohen telefonave inteligjentë. Nuk ka pak vite që telefonat na vinin me një kamerë, gjë që tregonte një përparim për të regjistruar brutalitetet e pushtetit që më përpara qëndronin të varrosur me viktimat e tyre. Më pas, ndërkohë që industria e argëtimit në vendet e zhvilluara po demokratizohej, u bënë me dy kamera. Ka një vit që iPhone, nga njëra anë në tjetrën, është bërë me tri kamera. Tani më të rinjtë janë të etur ta kenë telefonin me katër kamera, ndërkohë që tallen me ata që kanë vjetërsirën me tri kamera.
Duke qenë se jemi qenie njerëzore, në një shumicë që rritet, çdo ditë e më të parëndësishëm në sistemin e prodhimit të zotëruar nga robotë ultra efektivë dhe sisteme të inteligjencës artificiale të pamëshirshme, e vetmja gjë që do të mbetet do të jetë të mbahen masat në argëtim, duke luajtur video lojëra ose duke shpikur truke të pafundme, prej tridhjetë sekondash, që individët t’i konsumojnë për orë të tëra, ndërkohë që një pjesë e vogël individësh të tjerë marrin vendime të rëndësishme për jetën e tyre dhe fatin e planetit.
Së shpejti do të kemi telefona me aq kamera sa sy ka një mizë, për të regjistruar zbrazëtinë e brendshme dhe të gjitha mbeturinat që do prodhojmë në një botë të mbingarkuar me risi të rreme, të cilat nuk do të na lënë të shohim shkatërrimin e vërtetë të planetit dhe zbrazësinë e jetës tonë të anestezisuar nga argëtimi i përhershëm që, si çdo drogë, do të kërkojë një dozë gjithnjë e më të fortë, për të arritur të njëjtin stimul që na largon nga depresioni i zbrazëtisë dhe i asgjësë.
Për fat të mirë, e ardhmja nuk ekziston; është diçka që tashmë ndodhet në ndërtim e sipër dhe ka gjithmonë një shans për t’u zgjuar. Fatkeqësisht, ne qeniet njerëzore jemi të afta për t’u gënjyer dhe zakonisht zgjohemi me ndonjë krizë, si një shofer që e zë gjumi mbi timon, ndërkohë që automjeti vazhdon të ecë, dhe e kthen në realitet diçka e padëshirueshme.
Janar 2020
Në shqip: Bajram Karabolli
Horhe Mahfud (1969) – shkrimtar dhe eseist uruguaian. Ka mbrojtur titujt master në letërsi dhe doktor në filozofi në Universitetin e Xhorxhias (2008). Është i njohur për romanet e sidomos për esetë e tij kritike që janë botuar rregullisht në mediat dhe gazetat më prestigjioze të botës: Milenio Diario (Meksiko), La Republika (Montevideo), Panamá América, La Vanguardia (Barcelonë), Courrier Internacional (Paris), Hispanic Culture Review (Universiteti George Mason), Pegaso (Universiteti i Oklahomës), Tiempos del Mundo (Washington), etj.
H. Mahfud, veç Universitetit Georgia ka qenë profesor në Universitetin Linkoln dhe në Universitetin Jacksonville. Ai ka marrë disa çmime letrare ndërkombëtare: Mención Premio Casa de las Américas, La Habana, Cuba 2001, Excellence in Research Award’, University of Georgia 2006, and Faculty Award for Excellence in Scholarship and Professional Activities, etj.
Është autor i dhjetëra librave, midis të cilave shquhen: “Koha që më takoi të jetoj” (2004), Qyteti i hënës (2009), “Iluzionistët” (2012), “Kritika e pasionit të pastër”, etj.
Escritos Críticos 
[…] Publicado por Escritos Críticos […]
Me gustaMe gusta